Języki migowe istnieją od bardzo dawna, ale ich dokładne pochodzenie nie jest jednoznaczne. Wspólnoty głuchych ludzi zawsze miały potrzebę komunikacji, co wpłynęło na rozwój naturalnych języków migowych. Niektóre z nich istnieją od wieków, a pierwsze zapisy o językach migowych sięgają XVII wieku.
Każdy język migowy posiada swoje charakterystyczne słownictwo – migowe znaki ideograficzne, które określają poszczególne słowa, czasem krótkie zwroty. Ich liczba w różnych językach waha się od około 5 do 15 tysięcy znaków. Stanowią one podstawę komunikacji językowej. Uzupełnieniem znaków ideograficznych są znaki daktylograficzne, na które składa się alfabet palcowy, a więc zestaw znaków oznaczających poszczególne litery alfabetu (także niektóre digrafy, jak na przykład sz, cz, rz), znaki liczebników głównych i porządkowych, ułamków zwykłych i dziesiętnych, itp. Taki język posiada także własną, specyficzną gramatykę.
Głuchoniewidomi, o ile widzą w wystarczającym stopniu mogą swobodnie posługiwać się językiem migowym w taki sam sposób, jak osoby niesłyszące. W zależności od stopnia uszkodzenia wzroku, odbieranie znaków języka migowego może wymagać bliższej odległości od osoby migającej, a także odpowiedniego kolorystycznie tła, na którym ktoś miga. Mogą też wystąpić problemy wynikające z zawężonego pola widzenia, co wpłynie na odbiór miganej treści.