Szachy

Zasady gry w szachy dla głuchoniewidomych są takie same jak w tradycyjnych szachach, a różnice dotyczą jedynie technicznych aspektów rozgrywki.

Podczas zawodów każdy zawodnik korzysta ze swojej własnej szachownicy. W rozgrywkach amatorskich lub rekreacyjnych często używa się jednej wspólnej szachownicy. Osoby głuchoniewidome korzystają z szachownicy brajlowskiej lub takiej z powiększonymi i wyraźnie kontrastowymi polami.

Szachownica brajlowska różni się od tradycyjnej tym, że każde pole posiada niewielki otwór na środku, w które można wsadzić piony czy figury. Dzięki temu trzymają się one stabilnie i nie przewracają się podczas dotyku. Ruch następuje dopiero po wyciągnięciu pionka lub figury z otworu (w tradycyjnych szachach za ruch uznaje się samo dotknięcie). Czarna pola na szachownicy są także nieznacznie podniesione w stosunku do białych, co ułatwia ich rozróżnienie dotykiem. Aby odróżnić piony, czarne figury mają ostro zakończone górne części, podczas gdy białe są zaokrąglone.

Pamięć odgrywa kluczową rolę w grze głuchoniewidomego szachisty, zwłaszcza gdy jego przeciwnikiem jest osoba widząca. Jeśli zawodnik ma trudności z zapamiętywaniem pozycji figur, będzie musiał często sprawdzać ich położenie rękoma. Niestety, może to zdradzić jego strategię przeciwnikowi, który obserwując ruchy rąk, może domyślić się możliwych wariantów gry oraz toku myślenia rywala.
Aby zmylić przeciwnika, niektórzy głuchoniewidomi szachiści stosują taktykę „maskowania”. Wykonują oni dodatkowe, pozorne ruchy lub dotknięcia przed faktycznym posunięciem. Jednak doświadczeni zawodnicy rzadko korzystają z tej techniki – starają się zapamiętywać całą pozycję na szachownicy i „widzieć” grę w wyobraźni.