Warcaby

Zasady gry dla głuchoniewidomych są takie same jak w warcabach, gdzie grają zawodnicy bez uszkodzenia zmysłów wzroku i słuchu. Zmodyfikowano tylko niektóre techniczne przepisy. Przede wszystkim każdy zawodnik gra na swojej warcabnicy. Osoba głuchoniewidoma gra jednak na warcabnicy brajlowskiej lub z powiększonymi i wysoce kontrastowymi polami. Brajlowska warcabnica różni się od tradycyjnej tym, że w polach wywiercone są niewielkie otwory tak, aby mogły się w nich mocno trzymać piony i nie przewracać przy ich dotknięciu. Dopiero wyciągnięcie pionka z otworu (w warcabach tradycyjnych – dotknięcie) oznacza, że zawodnik musi wykonać nim ruch. Poza tym wszystkie czarne pola na warcabnicy położone są o kilka milimetrów wyżej od białych. Dla odróżnienia pionów białych od czarnych, te ostatnie mają bardziej ostre zakończenia. Ponadto zawodnik musi poinformować przeciwnika o wykonanym ruchu.

Dla głuchoniewidomego warcabisty najważniejsza jest pamięć. Odgrywa ona szczególnie dużą rolę wtedy, gdy przeciwnikiem jest osoba widząca. Jeśli gracz nie ma dobrej pamięci, zmuszony będzie sprawdzać położenie pionów na desce za pomocą rąk. To jednak może ułatwić zadanie rywalowi, który, śledząc ruchy rąk przeciwnika, będzie mógł się zorientować, jakie warianty bierze pod uwagę oraz poznać jego tok myślenia.
Czasami, dla zmylenia, osoba głuchoniewidoma, zanim wykona właściwe posunięcie, robi jeszcze kilka ruchów i dotknięć „maskujących” jej zamiary. Ale zawodnicy ze ścisłej czołówki rzadko sprawdzają ustawienia palcami. Wszystko muszą „widzieć” w głowie.