Laura Bridgman

Laura Dewey Bridgman urodziła się 21 grudnia 1829 roku w Hanowerze, w stanie New Hampshire, a zmarła 24 maja 1889 roku w Watertown koło Bostonu, w stanie Massachusetts. Była jedną z pierwszych znanych osób głuchoniewidomych w historii.

W wieku dwóch lat Laura zachorowała na szkarlatynę, co doprowadziło do utraty wzroku, słuchu, a także zmysłów węchu i smaku. Chociaż rozwinęła własny język gestów, był on niewystarczający, by umożliwić jej skuteczną komunikację z otoczeniem. Brak możliwości wyrażania swoich potrzeb często wywoływał u niej napady furii.

W 1837 roku Samuel Gridley Howe, dyrektor Instytutu Perkinsa – Szkoły dla Dzieci Niewidomych w Watertown koło Bostonu, przekonał rodziców Laury, aby oddali ją do jego placówki. Dziewczynka trafiła tam na kilka tygodni przed swoimi ósmymi urodzinami. Zamiast rozwijać język gestów Laury, Howe zdecydował się na naukę języka angielskiego, stosując swoją własną metodę. Początkowo wraz ze swoją asystentką, Lydią Hall Drew, używali słów drukowanych wypukłymi literami, a następnie wprowadzili ręczny alfabet, który polegał na odwzorowaniu liter alfabetu angielskiego za pomocą ruchów dłoni.

Howe wprowadzał Laurę w świat języka w sposób stopniowy. Najpierw przygotował kilka przedmiotów codziennego użytku, takich jak klucze, łyżki i noże, na które naklejał papierowe etykiety z wypukłymi literami, które tworzyły słowa z ich nazwami. Laura uczyła się kojarzenia tych wypukłych liter z przedmiotami, a później potrafiła odnaleźć właściwą etykietę dla każdego przedmiotu z wymieszanej sterty. Następnym krokiem było uczenie jej łączenia poszczególnych liter w słowa. Z czasem Laura opanowała cały alfabet oraz dziesięć cyfr.

24 lipca 1839 roku Laura po raz pierwszy napisała swoje imię w sposób czytelny. 20 czerwca 1840 roku rozpoczęła lekcje arytmetyki. Do nauki wykorzystano specjalną metalową skrzynkę z perforowanymi kwadratowymi otworami, w które można było wstawiać kwadratowe czcionki z wypukłymi cyframi. Laura, posługując się tą metodą, nauczyła się dodawać kolumny cyfr. Po zaledwie dziewiętnastu dniach potrafiła zsumować kolumnę liczb, uzyskując wynik trzydzieści.

Laura była niezwykle inteligentna i chętnie się uczyła. Jej edukacja obejmowała takie przedmioty jak czytanie, pisanie, geografia, arytmetyka, historia, gramatyka, algebra, geometria, filozofia i historia.

Samuel Howe, dzięki swoim sukcesom w nauczaniu Laury, zyskał rozgłos, a jego metody przyciągały uwagę. W 1842 roku Charles Dickens odwiedził Instytut Perkinsa i szczegółowo opisał swoje spotkanie z Laurą w książce „Notatki z podróży do Ameryki”. Opis ten przyniósł Laurze międzynarodową sławę.
Anne Sullivan, która później stała się nauczycielką Helen Keller, również poznała Laurę Bridgman. Anne była uczennicą Instytutu Perkinsa i nauczyła się tam ręcznego alfabetu, który potem wprowadziła u Helen Keller. Wzięła ze sobą także lalkę uszytą przez Laurę, która miała pomóc Helen w pierwszych etapach nauki.

Laura ukończyła naukę w wieku dwudziestu lat i wróciła na rodzinną farmę. Jednak życie w odosobnieniu sprawiło, że poczuła się samotna i niepotrzebna, co negatywnie wpłynęło na jej zdrowie. Dzięki staraniom Howe’a i Dorothei Dix powróciła do Instytutu Perkinsa, gdzie spędziła resztę swojego życia. Zajmowała się tam rękodziełem, czytaniem Biblii, prowadzeniem korespondencji i okazjonalnymi podróżami. Zmarła po krótkiej chorobie w wieku 59 lat.

Historia Laury Bridgman zainspirowała wiele osób. Matka Helen Keller, Kate Keller, przeczytała wzmiankę o niej w dziele Dickensa i postanowiła szukać pomocy dla swojej córki. W ten sposób historia Laury przyczyniła się do rozpoczęcia pracy edukacyjnej Anne Sullivan z Helen Keller, co otworzyło nowy rozdział w edukacji osób głuchoniewidomych.