Audiodeskrypcja

Audiodeskrypcja to technika narracyjna, która za pomocą dodatkowych, werbalnych opisów umożliwia osobom z dysfunkcją narządu wzroku zrozumienie i korzystanie z informacji, które z różnych względów mogą być dla nich niedostępne. Daje im możliwość odbioru sztuki wizualnej, np. malarstwa, czy gry aktorskiej – dlatego też stosowana jest m.in. w muzeach, kinematografii czy teatrze.

Audiodeskrypcja w Polsce rozpropagowana została przede wszystkim w filmie, gdzie przybiera postać dodatkowej ścieżki dźwiękowej podczas istniejących przerw pomiędzy dialogami. Opis nie wypełnia każdej dostępnej przerwy, nie przedstawia motywacji ani zamiarów przedstawionej w filmie postaci, nie charakteryzuje znanych dźwięków. Pozwala w ten sposób głuchoniewidomym, niewidomym i słabowidzącym widzom usłyszeć emocje w głosach aktorów, wsłuchać się w dźwiękowe tło obrazu. Opisywane są natomiast takie wizualne elementy kompozycji obrazu filmowego jak: inscenizacja, scenografia, gra aktorów, kostiumy, barwy i światło, których osoby mające problemy ze wzrokiem nie są w stanie wychwycić.

Słowny opis obrazów przekazywany jest przez audiodeskryptora lub Deskryptora – osobę opisującą widziany obraz. Osoba taka tworzy i odczytuje ona opis tzw. skrypt lub na żywo odzwierciedla słowami widziany obraz. Do odczytywania skryptu wykorzystuje się też programy komputerowe, przekazujące treść za pomocą mowy syntetycznej.

Pierwszy w Polsce oficjalny seans kinowy pełnometrażowego filmu z audiodeskrypcją odbył się 27 listopada 2006 roku w białostockim Kinie „Pokój” – film pt. „Statyści”.